خوش‌ریتم و مخاطب پسند/ درباره فیلم «بچه مردم»

مبین سعیدی | رسانه مجلا

فیلم دارای شروعی جذاب، ریتمی خوب و پرانرژی است؛ همه آن چیزی که مخاطب را با داستان فیلم همراه می‌کند. استفاده هنرمندانه و به اندازه از عناصر طنز در دیالوگ‌ها و بازیِ بازیگران، فضای فیلم را دلنشین کرده است. این طنز آنقدر به‌اندازه و خوب است که برایم سوال می‌شود استفاده از رقص و تکرار در چندین سکانس چه کمکی به جذابیت اثر کرده است؟ درحالی که به روایت و داستان هم کمکی نمی‌کند؛ و اگر صرفا برای ایجاد جذابیت است، لازم نبوده و بجا نیست.

فیلم قوت خوبی در روایت دارد و ریتم خوب شروع را حفظ کرده، اصل اتفاق جست‌وجوی هویت، آن هم برای نوجوانانی که در شروع دوره جوانی هستند اتفاقی جذاب است و نوع پرداخت به داستان و چیدمان اتفاقات هم به زیبایی و کشش اثر کمک شایانی کرده است.

ریتم خوب فیلم تا نیمه ادامه دارد و شاهد فراز و فرود‌های خوبی در قصه قهرمانان هستیم، و روایت هم در همراه کردن مخاطبان موفق بوده، اما در برخی سکانس‌های میانی، فیلم سعی در پرداختن به رویداد‌های زمانی دارد درحالی که قصه اصلی و قهرمان ارتباط چندانی با آن وقایع پیدا نمی‌کنند و همین برایم سوال ایجاد می‌کند چرا و چطور شخصیت‌های بچه‌مردم به لحظه تسخیر لانه جاسوسی آمریکا، توسط دانشجویان خط امام رسیدند؟ و مشابه این اتفاق در فیلم تکرار می‌شود و از آن ضعف‌هایی است که به ریتم فیلم هم تاحدودی ضربه می‌زند. ارتباط بین داستان قهرمان و وقایع تاریخی می‌توانست ظریف‌تر و منطقی‌تر باشد تا به باورپذیری داستان کمک کند.

در نیمه پایانی، دو تن از چهار شخصیت اصلی داستان، هرکدام به مسیر مشخصی در زندگی رسیدند. درست در لحظاتی که منتظر فرود هستیم، با غافلگیری مواجه می‌شویم که نقطه عطف داستان است. یکی از دیگر شخصیت‌ها به جبهه‌های دفاع مقدس رفته و انگار حضور او احیاگرِ آن دیگری می‌شود. مثل تمام لحظات فیلم، این تلاقی با حضور در جبهه، نقطه‌ای از بزرگ شدن و رشد انسان‌هایی است که در پی هویت خویش بودند و یکی از دوستان، آن دیگری را به مسیر سعادت راهنمایی می‌کند؛ و آن تصویر حیات‌بخش شهادت حُسن ختامی بر شروع خوب این فیلم است.

در زاویه نگاه به دفاع مقدس، کارگردان خلاقیت منحصر‌به‌فرد خودش را داشته است و همین نگاهِ جدید و نو خودش قابل تقدیر است. ضمن آنکه ظرافت‌های خاصی را در پرداختن به شخصیت‌های رزمندگان در فیلم شاهد هستیم.

شاید بتوان بچه‌مردم را ادای دِینی از سوی فیلمساز به شهدای بهزیستی دانست و در حقیقت اثری شایسته تقدیر است، برای تمام لحظات خوبی که برای مخاطب می‌سازد. در مجموع شاهد اثری خوش‌ساخت و شریف هستیم. شاید همانی که مخاطب عمومی انتظارش را می‌کشد و باخانواده می‌توان به تماشایش نشست. ساخت چنین فیلم‌هایی که درکنار جذابیت‌های داستانی خیلی خوب از درون‌مایه طنز بهره می‌برند، فضای سینمای کشور را برای حضور خانواده‌ها، به دور از ترس آسیب‌های تربیتی، فراهم می‌کند.