به کُندی برای پایان هیچ/ درباره فیلم «ترک عمیق»

زهرا انتظاری‌کیا | رسانه مجلا

داستان فیلم ترک عمیق راجب محمود، مرد مسنی است که از بیمارستان اعصاب و روان به خانه می‌آید ولی همسرش از او متنفر است و حاضر به هم صحبتی با او نیست. در ابتدای فیلم و در ادامه آن، مخاطب شاهد باز و بسته شدن درهاست. در واقع فیلم ساز تلاش کرده است فاصله زیادی که بین محمود و همسرش فخری است را با باز و بسته کردن در‌ها نشان بدهد.

درام روان شناختی ترک عمیق به عشق، تنهایی و کهن سالی همراه با بیماری‌هایی همچون هوس رانی و اعتیاد به الکل و قمار می‌پردازد. شخصیت اصلی مرد که در جوانی مشغول قمار و مصرف الکل بوده است، حالا در کهن سالی خود و خانواده اش را دچار مشکلاتی جبران ناپذیر کرده است.

رضا بابک ستاره حاشیه ساز افتتاحیه جشنواره فجر امسال، در فیلم ترک عمیق بازی خوب و درخشانی دارد و در کنار گلچهره سجادیه به نقش آفرینی می‌پردازد که همین بازی مطلوب، نقطه قوت اصلی فیلم است.

طراحی خانه این زوج کهن سال نیز به خوبی انجام شده است و کاملا با فضای فیلم و شخصیت‌ها مناسب است. فضایی سرد و بی روح که مکمل بازی خوب زوج اصلی فیلم است.

اما بازی درخشان گلچهره سجادیه و رضا بابک نتوانسته فیلم ترک عمیق را از خسته کننده بودن نجات دهد! آرمان زرین کوب، کارگردان و محسن چگینی تهیه کننده این اثر می‌گویند ترک عمیق باید با همین ریتم ساخته می‌شد. اما ریتم کند ترک عمیق حوصله مخاطب درون سالن را سر برده بود. دیالوگ‌های تکراری و مرور تنهایی شخصیت‌ها برای مدت طولانی خسته کننده بود و کمتر کسی با اشتیاق آن را تماشا می‌کرد.

در دو سوم اول فیلم روایت زندگی محمود و فخری کشدار می‌شود و مخاطب بدون دریافت اطلاعات جدیدی صرفا مشغول تماشای یک درد تکراری است، اما در یک سوم نهایی همه چیز جور دیگری پیش می‌رود.

اما این تغییر نه تنها بهبودی در روند فیلم ایجاد نمی‌کند بلکه سوالات بی جواب زیادی را روی دست مخاطب می‌گذارد. در انتهای فیلم همه چیز در غیر منطقی‌ترین حالت خودش پیش می‌رود. اتفاقاتی که در واقعیت احتمال وقوع آن بسیار کم است و همه را در بهت فرو می‌برد انگار کسی نویسنده را مجبور کرده که این پایان را برای ترک عمیق بنویسد!

درنهایت شما از پایان این فیلم هیچی احساسی ندارید. شخصیت محمود با بازی خوب رضا بابک در ابتدا می‌تواند به راحتی ترحم شما را بخرد، اما در آخر نمی‌تواند کار را به خوبی جمع کند.

به نظر می‌رسد اولین تجربه کارگردانی آرمان زرین کوب خیلی موفق نبوده است. وی در آثار گذشته خود در جایگاه تهیه کننده نقش‌پردازی کرده است. از جمله این آثار می‌توان به مرگ تدریجی یک رویا، ستایش ۱، ۲ و ۳، شهر عسلی، ماه و پلنگ، بوم و بانو و یاور اشاره کرد.