لزوم تنبیه بازدارندۀ متجاوز

جواد کلاته عربی | مستندنگار و مدیر انتشارات ۲۷ بعثت

بسم الله الرحمن الرحیم

همه چیز بازمی‌گردد به سال ۱۳۵۷؛ به ظهور سید روح‌الله خمینی سلام‌الله‌علیه و وقوع انقلاب اسلامی مردم ایران و نقطۀ آغازین رویارویی با جبهۀ جهانی استکبار؛ به ظهور یک امام و یک امت؛ به جایی از تاریخ که مستضعفان عالم با ارادۀ مردی از تبار صالحان و پیامبران خدا برای مبارزه با دنیای مستکبر به خودباوری رسیدند و خویش را برای بازپس‌گیری و به‌ارث بردن زمین در برابر صاحبان زر و زور و تزویر آماده می‌کنند؛ و عجیب نیست که در این میانه، سرزمین کهن رادمردان ایرانی که پرچمدار این نبرد تاریخی است، مورد آماج نیرو‌های اهریمنی شیطان بزرگ، آمریکای جنایتکار و رژیم اشغالگر قدس، این جرثومۀ فساد و چکیده و نمایندۀ دنیای استکبار قرار گیرد.

جنگ ما جنگ وجودی است و دشمنان ما در جبهۀ جهانی استکبار به این معنا به‌خوبی واقف‌اند. اختلافات ایالات متحدۀ آمریکا، انگلیس، فرانسه، آلمان و رژیم اشغالگر قدس با ما بر سر مسائلی نیست که با گفت‌و‌گو به نتایج مسالمت‌آمیزی برسد. مسئله، وجود یک ایران بزرگ، یک‌پارچه، مقتدر و معتقد بر گسترۀ خاکی است و «مذاکره»، اسم رمز حمله‌ای بود که می‌توانست و می‌تواند تهدیدی بر وحدت و عزم‌و‌ارادۀ انسان ایرانی برای ساخت یک کشور مستقل باشد. جنگ تمام‌عیار دشمن با آب و خاک و آیین ما نیز امروز شروع نشده است. تن سرزمین ما از آتش فتنۀ و دشمنیِ پنهان در سال‌ها و دهه‌های گذشته مجروح است. فقط، به برکت صحنۀ شفاف جنگِ رویاروست که دشمن و دشمنی معنای آشکاری پیدا کرده و جای شک و شبهه برای مردم این سرزمین باقی نگذاشته است.

ما از جنگ نمی‌ترسیم. ما آغازگر هیچ جنگی نبوده‌ایم ولی در دفاع از آب و خاک و آیین‌مان هیچ واهمه‌ای در دل نداریم. ما ایرانی هستیم. ما میراث‌دار سرزمینی کهن با تمدنی به درازای تاریخیم. ما شیعیان علی‌ابن‌ابی‌طالب (ع) هستیم. ما ملت امام حسین (ع) و ملت ایثار و شهادتیم و امتحان خود را در سال‌های تحریم سیم‌خاردار پس داده‌ایم. سرمایه و اتکاء ما به خودباوری فردفرد این سرزمین است و به‌جای ابزار و تجهیزات، بعد از خدای قادر متعال، به معجزۀ انسان ایرانی امید داریم. به همان انسان ایرانی که امروز با هر سلیقۀ سیاسی، عرفی و اعتقادی، یک‌صدا پشت آب و خاک و آیینش ایستاده است. ما اصالت را نه به ساز و برگ نظامی بلکه به حضور و امید انسان ایرانی می‌دهیم اما. اما نزدیک به چهار دهه است که به لطف راهبری سیدعلی خامنه‌ای حفظه‌الله تعالی، معمار ایران سرافراز، به هرآنچه از امید و خودباوری و هرآنچه از ساز و برگ نظامی نیاز است، دست پیدا کرده‌ایم. ما امروز جهان را مسخّر آتش ویرانگر موشک‌هایمان ساخته‌ایم. امروز، دست‌های ما برای دفاع از میهن خود، برای دفاع از مستضعفان عالم و برای دفاع از حیثیت حق و حقیقت در کرۀ خاکی تواناست.

ما، عزیزان و سرمایه‌‎های انسانی بسیاری را در این جنگ از دست داده‌ایم؛ از کودک دو ماهه و نوجوان رعنای شانزده‌ساله تا زن باردار و پیر و جوان و فرمانده و دانشمند. اما بی‌گمان، مقاومت و دفاع مقدس در برابر تهاجم دشمن صهیونیستی برای ما نعمت است. نعمتی به اندازۀ شگرفت وحدت کلمه، انسجام ملی، نوع‌دوستی و ازخودگذشتگی فردفرد ملت ایران که حتی زبان‌زد دشمنان ما در رسانه‌های خارجی شده است. دشمن براساس اشتباه محاسباتی‌اش روی رفتار انسان ایرانی در برابر این جنگ تحمیلی حساب ویژ‌ای باز کرده بود که با هوشمندی تاریخی ملت ایران، نقش برآب شد. جدا از عرصۀ انسانی، ما خیلی زود در عرصۀ نظامی هم ورق جنگ را برگردانده، میدان را به‌دست گرفته و در مقابل این تهاجم نظامی باقوت ایستادیم. اما کار ما با مقاومت دربرابر هرگونه صلح تحمیلی هنوز باقی مانده است. دشمن کودک‌کش صهیونیستی که سال‌ها و ماه‌ها در حمله به مردم بی‌دفاع فلسطین و غزه از هیچ جنایتی فروگزار نکرده، خیلی زود در برابر مقاومت انسان ایرانی کم آورده و از اربابان آمریکایی و اروپایی‌اش گدایی صلح می‌کند. اما ایران اسلامی برای وصول به شرایط امنیت پایدار، نیازمند «تنبیه بازدارندۀ متجاوز» است. تنبیهی که بر اساس تدابیر فرمانده کل قوا، همکاری دستگاه سیاست خارجی، جانفشانی نیرو‌های مسلح و همدلی انسان ایرانی می‌تواند شکل بگیرد. تنبیهی که بتواند فکر تجاوز به حریم ایران و ایرانی را از ذهن و ضمیر دشمنان این آب و خاک و آیین برای همیشه دور کند.