نویسنده‌ای از جنس ادبیات و ایمان/ یادنامه زنده‌یاد سعید تشکری

سعید تشکری، نویسنده، نمایشنامه‌نویس و پژوهشگر ادبی، یکی از چهره‌های ماندگار ادبیات معاصر ایران و خراسان رضوی بود. او با آثار ارزشمند خود، جلوه‌ای متفاوت از داستان‌نویسی ایرانی را رقم زد. تشکری نویسنده‌ای بود که درهم‌آمیزی هنر و ایمان را به کمال رساند و با قلمی شیوا و نگاهی عمیق، به روایت انسان و جامعه پرداخت.

تشکری در طول زندگی خود، همواره دغدغه‌مند فرهنگ و ادبیات ایرانی-اسلامی بود و آثارش ترکیبی از سنت و نوگرایی را در دل خود جای داده بود. او نویسنده‌ای نبود که صرفاً برای نوشتن بنویسد، بلکه آثارش از دل باورها، دغدغه‌ها و تجربه‌های زیسته‌اش برمی‌آمد. جهان داستانی او مملو از مفاهیم عمیق انسانی، الهیات، هویت، و مبارزه برای حقانیت بود.

ادبیات، هویت، و نگاه متفاوت تشکری

یکی از ویژگی‌های شاخص آثار سعید تشکری، روایت‌های او از هویت ایرانی-اسلامی بود. او با بهره‌گیری از عناصر فرهنگ بومی و دینی، داستان‌هایی خلق کرد که از سطح قصه‌گویی فراتر می‌رفتند و به مخاطب امکان می‌دادند تا با لایه‌های پنهان حقیقت روبه‌رو شود. رمان‌های او همچون «مفتون و فیروزه»، «هندوی شیدا»، «پاریس-پاریس»، «غریب قریب»، «اوسنه گوهرشاد» و بسیاری دیگر، نشان‌دهنده تسلط او بر روایت‌پردازی مدرن و در عین حال پایبندی به روح سنت‌های ادبی ایران است.

تشکری نه‌تنها در مقام نویسنده، بلکه به‌عنوان نمایشنامه‌نویس نیز آثاری درخشان از خود بر جای گذاشت. نمایشنامه‌های او برآمده از یک نگاه هنری عمیق بودند که در آن، کلمات همچون بازیگران یک صحنه، با هم گفت‌و‌گو می‌کردند و روح تماشاگر را درگیر می‌ساختند. نمایشنامه¬هایی مثل «روزی محرری»، «هفت دریا شبنمی» و نمایشنامه «قاف» که اثر برگزیده مسابقات نمایشنامه‌نویسی کودکان و نوجوانان یونسکو شد.

تعهد اجتماعی و فرهنگی

آنچه سعید تشکری را از بسیاری نویسندگان هم‌دوره‌اش متمایز می‌کرد، تعهد او نسبت به فرهنگ و اجتماع بود. او صرفاً یک نویسنده نبود که در خلوت خود به نوشتن بپردازد، بلکه در فضای عمومی فرهنگ و هنر نیز حضوری فعال داشت. نقدهایش بر وضعیت ادبیات و نمایشنامه‌نویسی ایران، توجه ویژه‌اش به ادبیات انقلاب و دفاع مقدس، و تلاشش برای پرورش نسل جدید نویسندگان، همگی نشان از دغدغه‌مندی او برای آینده فرهنگ این سرزمین داشت.

او همچنین در آثارش، تصویری هنری از مشهد و فرهنگ رضوی ارائه داد؛ شهری که برایش نه‌تنها محل زندگی، بلکه سرچشمه الهام بود. در بسیاری از رمان‌هایش، مشهد به‌عنوان عنصری زنده و تأثیرگذار در داستان‌ها نقش‌آفرینی می‌کند، از کوچه‌های قدیمی‌اش گرفته تا بارگاه منور رضوی که در دل روایت‌هایش می‌درخشد.

وداع با یک نویسنده جاودان

درگذشت سعید تشکری، ضایعه‌ای بزرگ برای ادبیات ایران بود. اما آثار او همچنان زنده است و در ذهن و دل خوانندگانش جریان دارد. او با قلم خود، مسیری را هموار کرد که هنوز ادامه دارد؛ راهی که در آن، ادبیات صرفاً یک سرگرمی نیست، بلکه ابزاری برای تفکر، ایمان و جست‌وجوی حقیقت است.

روحش شاد و یادش گرامی.